Belofte maakt schuld en zo kwam het dat ik dit weekend met mijn twee meiden naar de binnenspeeltuin trok. Nu geef ik toe, je kinderen met iets verwennen is ook jezelf verwennen, want die blije gezichtjes…daar doe je het toch voor. Maar in dit geval moest ik die blije gezichtjes-vreugde wel delen met een 100-tal andere blije gezichtjes, omkaderd in een grootse hangar met slechte akoestiek en een permanente friet- en hamburgergeur. Nu had niemand mij verwittigd dat het deze zondag krapullekensdag was. En kaprullekensdag in Sint-Niklaas is al snel krapullekensdag in het kwadraat.
Was het haar te grote sweater waardoor ze er zo kwetsbaar uitzag? Waren het haar blonde lokjes die voor haar oogjes hingen…? Ik weet het nog steeds niet, maar feit is dat onze Maud, pas 21 maand, het slachtoffer werd van collectieve agressie van zodra ze zich in de peuterruimte bevond. En dan heb ik het niet over een onschuldige duw van een te enthousiaste peuter, neen, de Kevins en Jordy’s van dienst liepen heel bewust op onze Maud af om haar een welgemikte dreun te geven waardoor het schaapje uiteraard het evenwicht verloor. Nauwelijks recht gekropen werd ze bekogeld met enkele verdwaalde ballenbadballen en alweer had Kevin de leiding.
Ouders die andere kinderen een standje geven, het hoort niet en het is betweterig, maar in dit geval kon ik niet anders. Ondertussen had Ayko er alles aangedaan om haar zusje te beschermen maar helaas moest ze gefrustreerd en wanhopig toezien dat dit op krapullekensdag geen zoden aan de dijk bracht.
Na 15 minuten hield Maudje het voor bekeken en zelfs een pannenkoek kon het schaapje niet dat zelfvertrouwen teruggeven dat ze net verloren had en Ayko was volledig gestresseerd en overstuur toen ze merkte dat ook zij enkel machteloos kon toezien. Ik besloot wijselijk terug te keren naar Lokeren alwaar we krapullekensdag in de veilige omgeving van onze keuken hebben gevierd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten