Kot

Iedereen heeft wel ergens een kot in of aan zijn huis. Het kot voor zaken als boormachines en kapotte dingen.  In dergelijk kot is het meestal niet zo netjes. 

Aangezien dat niet zo netjes zijn, bij ons een eufemisme was (het kot was eerder een privé-containerpark geworden) en dat het kot ook de habitat is van onze wasmachine,moest het kot dringend eens opgekuist worden.

Het gevaar dat ik bij het insteken  van een gekleurde was mijn nek zou breken werd immers alsmaar groter.

En dus waagden we nog eens aan een gezamenlijke klus in het bewuste schuurtje. In den beginne lukte dat nog redelijk, van je hart een steen maken en op de dit-moet-naar-de-containerpark-hoop gooien is de beste strategie. Uiteraard waren we  het niet altijd eens over wat nu wel en niet op die hoop moest belanden. Als vrouw is het dan belangrijk het heft in eigen handen te nemen, vooral als de man even niet kijkt.

Maar eens de helft van de berging proper is, wordt het een beetje moeilijk en begint de twijfel toe te slaan.  Verfborstels die steenhard zijn geworden kun je misschien wel als verfroerstokje gebruiken niet? En een kapot strandstoeltje zul je zeker ook eens herstellen, je wil toch niet meedoen aan die wegwerpmaatschappij?

Ons kot is maar een klein beetje leger maar de kans om te verongelukken bij het insteken van een was, is toch aanzienlijk kleiner geworden.