dinsdag 17 augustus 2010

Hotel mama




Mijn vriendin heeft een nieuw lief. Hoewel ik erg blij ben voor mijn vriendin maak ik me echter ook wat zorgen, want het lief in kwestie is 31 en… woont nog thuis…, bij zijn mama dus.

Ik wil daar wel begrip voor tonen maar het lukt me niet zo goed, ik blijf het een beetje freaky vinden,…zo thuis wonen op je 31ste.
Oké, als je net uit de psychiatrie of de gevangenis komt en geen ander onderkomen hebt, of tussen twee missies van artsen zonder grenzen zit… maar dit is dus niet het geval voor dat lief.

Hij woont thuis omdat ie wil sparen. Meer nog, hij vindt mij zelfs heel dom dat ik me eerst op de huurmarkt heb begeven alvorens een huis te kopen.
Dat kan hij trouwens empirisch aantonen. Reken maar eens uit hoeveel geld ik zogezegd ‘weggesmeten’ heb volgens zijn bewoordingen,  acht jaar een maandelijkse huur van ongeveer 500 euro.

Tja, hij heeft gelijk, hij zal een veel groter huis kopen dan ik en als je bedenkt dat meneer in kwestie eigenlijk al acht jaren op kosten van zijn mama leeft  en dus zelf nog nooit een brood heeft moeten kopen, zal hij waarschijnlijk ook het duurste parket leggen in dat immense huis.

Maar hij mag zijn immense huis met zijn parket hebben. Ik moet er niet aan denken dat ik bij het ontbijt nog steeds tussen papa en mama zit en om 8 uur `s morgens de liefdevolle vraag krijg wat ik `s avonds wil eten en hoe ik mijn biefstuk zou willen.
Om vervolgens doch met enige strengheid mijn mama te vragen of ze de volgende keer toch weer nutella gaat kopen en zich niet meer laat verleiden door de goedkopere chocovariant.

Ik  wil er ook al helemaal niet aan denken dat ik de wasfrequentie van mijn witte bloes volledig uit handen geef en laat afhangen van het aantal witte marcellekes van mijn pa.

Het lijkt me evenzeer een vreselijke nachtmerrie om op een vroege zondagochtend met veel te veel promille in mijn lijf, in de gang mijn ma tegen te komen in haar paarse peignoir. Eeek!
En bovendien ben ik ervan overtuigd dat mijn ma mij nog veel minder zou willen tegenkomen in dat huis, nog los van het feit dat ze er ook mijn lief en twee dochters zou moeten bijnemen. Haha!

Maar het is sterker dan mezelf, ik vind het eigenlijk  aan een kant ook wel fascinerend dat mannen (en vrouwen) op hun 31ste nog thuis willen wonen. Nu ik mijn vriendin al volledig uit heb gevraagd hoe dat dan gaat, de badkamer delen met je schoonvader, heb ik haar nu de opdracht gegeven een foto te nemen van de slaapkamer. Want in mijn verbeelding zie ik ze dus samen liggen in het stapelbed van haar lief, onder een donsdeken met auto’s en naast een poster van de Levellers.

2 opmerkingen:

  1. Ik ken, vreemd genoeg, nog veel zo'n mensen en blijf dat een beetje raar vinden, onnatuurlijk zelfs... Het is inderdaad financieel interessant, wat ik nu maandelijks op mijn spaarboekje zet is slechts een procent of 10 van toen ik nog thuiswoonde en werkte. Maar, who cares, nu heb ik mijn eigen meubeltjes, kies ik zelf wat voor soort choco ik op mijn boterham smeer en hoef ik de afstandsbediening van de tv met niemand te delen (behalve mijn liefje). En ik kuis mijn kamer op wanneer ik wil, nah! :-p

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dat van de Levellers is er over! ^^

    Soms mis ik toch wel het vertroeteld worden, maar ook al stond ik vorig jaar deze tijd gedwongen bij mijn pa om te vragen of k terug onder zijn dak kon wonen, ik ben blij dat het antwoord neen was.
    Ik zou mijn eigen vrijheid niet kunnen opgeven voor de "luxe" van sparen en andere voordelen...

    BeantwoordenVerwijderen