Het is een fenomeen dat steeds meer blijkt op te duiken: het verlies aan individualiteit bij vrouwen. Eénmaal ze de man van hun leven hebben gevonden wordt al snel vergeten dat ze zelf ook een onafhankelijk denkend individu zijn. Vragen als :'Kom je vrijdag langs?' worden al vlug beantwoord met ‘Nee, WE kunnen niet’.
Hier kun je nog in het midden laten wat die ‘we’ betekent. Maar ‘Neen, we kunnen niet want P. moet voetballen’, zegt natuurlijk net iets meer.
Aanvankelijk kon ik het niet nalaten hierop te reageren, erop wijzend dat het totaal irrelevant was dat P. moest voetballen, aangezien ik HAAR uitnodigde. Maar daar ben ik maar vanaf gestapt, aangezien ik nogal snel als feministe werd versleten.
Maar het kan nog erger. Regelmatig krijg ik mails ondertekend door zowel hem als haar. Mijn gevoel van ergernis gaat vlug over in een soort paniek. Wordt alles wat ik schrijf dan aan HEM voorgeschoteld? Wordt er gestreefd naar een antwoord in consensus van beide partijen wat dan gezamenlijk in een mail wordt opgesteld? Want zo gaat dat toch als je met twee onafhankelijk denkende individuen iets beantwoordt?
Het dieptepunt was nog niet bereikt. Onlangs kreeg ik een mail ondertekend door HEM, HAAR en de baby van 5 maand. Blijkbaar denkt de baby nu ook al mee over afspraakjes. Slimme kleine, die van mij waren nog maar net in het brabbelstadium op die leeftijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten