Trinny en Susannah kunnen er wel wat van. Ook ik zat een paar weken terug, gebiologeerd te kijken hoe ze schijnbaar vormeloze vrouwen in pittige dames konden omtoveren. Ik was echter wel wat verbouwereerd door de emoties die met de metamorfose gepaard gingen. Manlief, vrouwlief, kindlief , tijdens de apotheose stond praktisch iedereen te janken.
Al even ontdaan was ik door de tristesse die van al die dames uitging.
Daar liepen ze op de markt van Mechelen of Oostende, in joggingpak of met een vaalgroene afgewassen trui op een jeans die evengoed van hun man kon zijn.
Meer nog dan door hun aanblik, was ik gechocqueerd door de oorzaak van deze, laten we het noemen, ‘ik –kijk-toch-nooit-in-de-spiegel’ stijl.
Kinderen en het daaruit voortvloeiend drukke bestaan leken steevast een reden voor deze non-stijl. Hier kreeg ik toch kippenvel van. Zou er ooit een dag komen dat ik het shoppen niet meer nodig vond? Dat ik ‘s morgens niet meer zou twijfelen over welke riem bij mij schoenen paste, zonder dat die contrasteerde met de kleur van mijn oorbellen? Zou ik ooit de frivole kleedjes en laarsjes laten staan en kiezen voor het makkelijke maar lompe trainingpak? Ietwat geschrokken stelde ik deze vraag aan mijn lief, die tijdens mijn commentaar op het Britse duo opvallend stil was gebleven.
Zijn antwoord kwam hard aan. Mijn vrees bleek niet alleen gegrond, de waarheid was nog meer confronterend. Want niet alleen moest ik schrik hebben dat die dag ooit zou komen, blijkbaar was die dag al ettelijke keren gepasseerd. Want had ik me niet onlangs een comfy sweater aangeschaft die lekker op mijn jeans paste? En dat sportieve topje was toch ook niet zo flatterend voor mijn lijn?
Grote kuis dus in mijn kleerkast vandaag, want als Trinny en Susannah ooit eens op de markt van Lokeren staan….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten