Foute moeder, ik

Ik heb wel wat fouten als moeder, maar ik aanvaard ze en leer er mee leven. Het ambetante aan de zaak is dat naarmate je kinderen groeien er meer en meer bijkomen.
Soms kleine, maar soms ook gênante.
Zo een gênante, daar maakte ik kennis mee, vorige week tijdens de jaarlijkse scholenveldloop.

Ik had het eigenlijk zien aankomen nog voor het eerste kind startte. Ik was nerveus, ik voelde datzelfde gedoe in mijn buik als toen ik meer dan 25 jaar geleden zelf aan die startlijn stond. Ik vertelde mijn oudste kind 10 keer dat ze moest doseren en legde ook 10 keer uit wat dat was,'doseren'.
Maar toen, 2 minuten na de start, kwam dat 3de leerjaar uit de bosjes gelopen en bleek mijn kind in de kopgroep te zitten. MIJN.EIGEN.KIND.
En daar liep het fout, want ik zag dat ze eigenlijk niet gedoseerd had, ze liet zich inhalen. En ik begon te schreeuwen, echt heel luid, over hoe goed ze wel liep en dat ze niet mocht opgeven. En toen besloot ik ook die laatste meters mee te lopen, naast de baan, op mijn pumps, met in mijn ene hand een sjakosj en in mijn andere hand 2 kinderjassen.

Ze finishte 8ste en het voelde alsof ik in eigen persoon net 32 kinderen achter me had gelaten.

Ik glunderde, tot ik besefte dat ik meegelopen had, en geschreeuwd.