Ik... materialistisch, neen!

Ik moet het toegeven, ik ben niet altijd een aangenaam  en gezellig mens. Zeker niet in de aanloop naar mijn verjaardag waarin ik een week vooraf al begin te polsen of mijn lief wel over het nummer van de babysit beschikt. Waarna ik heel gepikeerd reageer als er een antwoord komt genre 'thuis is het toch ook gezellig'. Evenmin moet het aangenaam zijn een paar keer per dag te moeten horen dat ik desperately op zoek ben naar cowboybotten en dat ik helemaaaaal niet van het type  ben dat met een knuffel gelukkig is.
Maar ik moet ook toegeven dat ik eigenlijk wel content was maandagmorgen, van niets meer dan opgewonden kinderstemmetjes en trappelende kindervoetjes, van een glaasje fruitsap geperst door een vierjarige en een brief in het schoonste schrift van een zesjarige.
Een oma die heel hard haar best doet om haar gelukwensen in een voice mail te spreken, zorgde er zelfs voor dat ik het voor éénmaal niet erg vond weer eens recht te moeten staan op de trein.
En de bos bloemen op het werk maakte het helemaal  af, al waren het misschien eerder de jaloerse blikken van de collega's die me deden glunderen.

En die cowboybotten, die doe ik gewoon morgen mezelf kado.

Want ik heb ze echt wel nodig.