Perfectie bestaat niet, maar bijna perfectie wel. Ik werd er een eindje mee geconfronteerd in een bepaalde periode van mijn leven. De bijna perfectie was dus vrouwelijk, schoon, lief, tof en door omstandigheden heel veel in mijn buurt. Slim was ze niet echt, maar bon de mannen stonden in de rij om hun kladbladen nonchalant en ongezien door te geven tijdens de examens, dus veel last had ze er niet van.
Maar het was niet zozeer die perfectie, of al die mannen die als bosjes vielen voor haar charmes, wat me stoorde. Het was het feit dat ze me zo heel vaak ongegeneerd wees op al mijn fouten. Uiteraard enkel als er niemand anders in de buurt was. Uitermate irritant.
Bovendien zat ik toen in de niet meest stabiele periode in mijn leven, waardoor ik de streken van madam perfect kon missen als kiespijn... Maar naarmate ik de labiliteit wat achter me liet, stoorde ik me er minder aan en viel me vooral één ding op. Al die jaren waren haar heupen serieus gaan uitzetten. Ze was dus eigenlijk gedoemd om een dik gat te krijgen.
En zo kwam ik haar een jaar of twee terug tegen tijdens de Gentse Feesten. Ze had ondertussen dubbel zoveel kinderen als ik, net een herenhuis verbouwd, een droomjob en uiteraard was ze zielsgelukkig met haar vent. Maar het stoorde me niet. Toen was ik oud genoeg om te weten dat haar kinders toch niet zo schoon zouden zijn als de mijne.
En bovendien was mijn voorspelling uitgekomen...nu pas had ze echt een dik gat.
Maar onlangs hoorde ik viavia dat het er opeens niet zo goed mee gaat. Ik ben nu te oud om daar plezier in te hebben en vond het zelfs een beetje erg, maar toen zei mijn roddelvriendin iets wat het opeens wel erg maakte.
'En, ze is graatmager geworden'.
Potverdikke toch!
Maar het was niet zozeer die perfectie, of al die mannen die als bosjes vielen voor haar charmes, wat me stoorde. Het was het feit dat ze me zo heel vaak ongegeneerd wees op al mijn fouten. Uiteraard enkel als er niemand anders in de buurt was. Uitermate irritant.
Bovendien zat ik toen in de niet meest stabiele periode in mijn leven, waardoor ik de streken van madam perfect kon missen als kiespijn... Maar naarmate ik de labiliteit wat achter me liet, stoorde ik me er minder aan en viel me vooral één ding op. Al die jaren waren haar heupen serieus gaan uitzetten. Ze was dus eigenlijk gedoemd om een dik gat te krijgen.
En zo kwam ik haar een jaar of twee terug tegen tijdens de Gentse Feesten. Ze had ondertussen dubbel zoveel kinderen als ik, net een herenhuis verbouwd, een droomjob en uiteraard was ze zielsgelukkig met haar vent. Maar het stoorde me niet. Toen was ik oud genoeg om te weten dat haar kinders toch niet zo schoon zouden zijn als de mijne.
En bovendien was mijn voorspelling uitgekomen...nu pas had ze echt een dik gat.
Maar onlangs hoorde ik viavia dat het er opeens niet zo goed mee gaat. Ik ben nu te oud om daar plezier in te hebben en vond het zelfs een beetje erg, maar toen zei mijn roddelvriendin iets wat het opeens wel erg maakte.
'En, ze is graatmager geworden'.
Potverdikke toch!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten