donderdag 11 oktober 2012

Jezus en de cola


Kinders krijgen dat is ook een beetje compromissen sluiten. En af en toe valt er dan wel eens een principe overboord. Ik wijt het aan tijdsgebrek maar vooral ook aan een te kleine hersencapaciteit en misschien ook een gebrek aan goesting om over alles na te denken.
Ze bestaan natuurlijk, de huizen met enkel houten speelgoed in de living en de kinders die op hun dertiende nog altijd niet weten hoe cola smaakt. Ik ken tegenwoordig al moeders die liever een boete van 500 euro betalen dan hun kinderen een vaccin tegen polio te geven. En dat is niet omdat ze het vergeten zijn.
Maar bon, eerlijk gezegd vind ik die moeders niet zo leuk, over de kinderen zwijg ik wijselijk.
Compromissen sluiten dat is af en toe eens ogen, je oren en ogen dichtdoen. Knikken en laten begaan.
Zoals die keer dat ik de oudste bij de onthaalmoeder ging halen en haar twee babybeentjes in één broekspijp zaten en ze bovendien naar hond en sigaretten rook. Of dat jaar dat we de jongste vol pompten met cortisone om van die luchtwegeninfecties af te raken.

En nu besloot ik mijn ogen te sluiten voor het katholieke project van de school. Dat nam ik er bij, dat was ondergeschikt aan het feit dat ze mijn kinders daar warm eten geven.

Groot was toen ook mijn verbazing toen de oudste deze week vol verontwaardiging thuiskwam en riep dat dat toch goed was dat wij niet in die Jezus geloofden. Want wat een vuile dief was dat, zomaar geld stelen van de arme mensen.

Kinders krijgen dat is vooral niet te veel nadenken over wat er gezegd wordt. Knikken en vooral geen vragen stellen.


1 opmerking:

  1. Hier moet ik echt mee lachen, omdat het waar is! Ik heb mijn vier kinders tot nu toe ook maar aangekund door nie te principieel te zijn, het niet te perfect te willen en door veel relativering en een gezonde dosis humor.

    BeantwoordenVerwijderen