We wilden eens iets origineels doen met de collega’s, geen overdadige kerstdineetjes of recepties met ons netwerk, neen iets waar wij van konden genieten. En dus regelde collega A een yogasessie in plaats van de obligate nieuwjaarsdrink. En ik vond dat goed, ik vind alles goed wat collega’s vrijblijvend regelen, 't zou er nog aan mankeren. De dag zelve vergat ik echter mijn yoga-outfit en matje waarop ik de oefeningen dus aanvatte in knellende jeans en op een matje van het huis.
Ik was geen groentje, ik had al eens geyogaat, tweeënhalf jaar geleden toen ik hoogzwanger en tijdelijk dakloos was en een uurtje op een matje liggen en naar wat dolfijnenlawaai luisteren, veruit het hoogtepunt van de week was.
Maar dit keer was er geen cassetje met dolfijnen en was het niet liggen en een beetje over mijn buik wrijven. Het was rechtstaan en inademen en armen omhoog en omlaag en ademen, ademen en nog eens ademen. En opeens vergat ik hoe tof A wel is en hoe tof dat wel is dat zij dat regelt. Ik werd opstandig en lastig en hoe meer mijn collega’s uitademden en weer inademden hoe opstandiger ik werd. Relaxen op bevel, het werd weer duidelijk dat het niets voor ondergetekende is. En opeens kreeg ik ontzettend veel zin om de yogameesteres toe te blaffen dat ze nu wel eens mocht zwijgen.
Het bleef maar doorgaan:
‘Goed zo, en we denken aan niets en ademen door onze been’. Halloo, ademen door je been, iemand een idee hoe dat gaat? En dat aan niets denken, zelf mijn dochter van vier heeft al door dat dat niet kan.
En dan was het eindelijk van: ‘Hoh neen, wat gaat de tijd toch snel, toch nog een laatste oefening’. En een ongekende rust maakte zich van mij meester en het ademen ging vanzelf.
Maar toch dank u A., 't ligt volledig aan mezelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten