Zumbagedoe

Toegegeven, het is ondertussen al lang geen trend meer maar toch wil ik er iets over schrijven, over ‘de Zumba’. Ik wil wel nuanceren, de meningen zijn verdeeld. Terwijl mijn gewaardeerde thirtysomethingcollega een fan is geworden ijver ik ervoor om de Zumba op de welgekende sektelijst te zetten. Vier keer heb ik het geprobeerd, hoewel er dus nog 6 betaalde beurten op de tienbeurtenkaart staan, ben ik net definitief afgehaakt.

Ik ga het niet hebben over de pasjes,  en ook niet over het feit dat ik het soms moeilijk had om de arm-,hand-, voet-, teenbewegingen te combineren met het nonstop gecoördineerd buik- en bilschudden.  Dit is niet de reden van mijn afhaken. Ik ben immers gemotiveerd en leergierig.

Mijn afhaken berust op de naar afkeer neigende ergernis die opkwam toen er in twee van mijn vier zumbasessies na de opwarming werd overgegaan tot ‘het ritueel’. Het ritueel werd telkens gestart met een ontroerend verhaal van een meisje dat uiteraard wenste anoniem te blijven, en voor wie het leven geen zin meer had.

Maar toen ontdekte ze Zumba, vermagerde ze 10 kilo en  begon de zon terug te schijnen voor het kind in kwestie. Het verhaal werd onthaald met veel hoerageroep en elk gejuich eindigde in een soort scanderen van de leuze: ‘Van Zumba vermager je wél’. Verontrustend is vooral dat het Zumbapubliek echt niet alleen uit naïeve bakvisjes bestaat.

Na het ritueel werd er lustig verder gezumbaad en vijf minuten voor het eind  van elke les werd er tijd gemaakt voor het  slotritueel. De zumbalerares (die mijn inziens het levende bewijs is dat je van zumba niet vermagert) veranderde hierbij in een soort goeroe, waarbij ze haar volgelingen probeerde te overtuigen met erg ingewikkelde en circusachtige maar onnavolgbare pasjes en sprongetjes. De volgelingen echter maakten een gesloten kring rond hun goeroe, juichend en in de handen klappend. Het slotritueel bereikte uiteindelijk telkens zijn hoogtepunt in enkele mexican waves waarna iedereen werd bedankt en een goedenavond werd gewenst. 

Die vierde keer heb ik dan ook definitief bedankt. Maar als ik elke dinsdag op weg naar mijn spinningles de ‘I love Zumba’ trui-dragers zie voorbijkomen vraag ik me af of ik onze veiligheidsdiensten niet op de hoogte moet brengen.