Agenda's

Ik ben nostalgisch en een verzamelaar.

Zo heb ik een doos agenda's van 1997 tot nu.

Ik ruim op en maak plaats op mijn zolder en in mijn hart.

Ik zie dat ik in 1997 een infosessie heb bijgewoond over het aanmaken van een e-mailadres. Yahoo.com.
Ik zie met wie ik veel te veel pintjes dronk in de Overpoortstraat, ik zie mijn lessenroosters uit mijn studententijd en ik schat hoeveel keer ik daar niet aanwezig was.

Ik zie hoeveel uren rijles ik volgde in 1999. Ik zie dat ik wekelijks afsprak met mijn jeugdvriendin, jaren lang. En jaren later niet meer.
Ik ging drie keer naar New York en twee keer naar Berlijn.

Mijn hart bloedt, ik zie weken van intens verdriet.

Ik zie met welke jongens en daarna mannen ik afspraakjes maakte. Ik zie zottigheid en intens geluk en al de rest.

En op de kaft van 2004 zie ik een knipsel uit een column van Luc De Vos.

'Een mensenleven is zo kort. We zijn hier maar een paar tientallen jaren op deze goede aarde. We zijn hier een paar miljard jaar niet geweest en de volgende paar miljard jaar zullen wij er ook niet zijn. We zijn slechts een flits in de eeuwigheid, een schim in het schijnsel van het noorderlicht. Trek daarom snel uw zedige jurk uit en begin nu meteen te dansen in uw bikini, alsof uw leven ervan af hangt.'

Was het niet van die 11 graden.

A little bit sad

En nu is het dus gedaan. De redenen om terug te keren werden opeens belangrijker dan de redenen om te blijven en dus keerden we huiswaarts. Het is niet gemakkelijk zo plots opstaan in het donker en in de regen naar uw werk rijden. Maar ik trek me op aan de kleine dingen.
De weg naar mijn werk is iets minder bezaaid met hindernissen, er lopen tenminste geen mensen meer over de autosnelweg. We kunnen ook wel stellen dat  de weg naar het werk iets minder gevaarlijk is. Ik zet mijn leven niet op het spel als ik mijn deuren vergeet te sluiten of mijn handtas ostentatief op de passagiersstoel laat liggen. De kans om hier beroofd, verkracht en vermoord te worden is hier waarschijnlijk ook iets kleiner, al  is de kans op een zelfmoordterrorist dan weer groter. Maar bon ik ga ervan uit dat ik die niet op de E17 zal tegenkomen.
Het is ook iets efficiënter werken, als ik een meeting plan om 9uur  dan is de kans echt wel groot dat ze ergens russen 9 en 10 daadwerkelijk begint.
En ik heb opnieuw een groot huis, met een dampkap en een mengkraan, zelfs internet en netflix,  wat een luxe.
En als het dus even druk wordt in huis en de dochters zich storen aan elkaars ademhaling kan ik zeggen, kijk anders nog eens naar Frozen ,  je hebt die nog maar 738 keer gezien.

Daar moet ik het dus mee doen en dat moet de neerslachtigheid wat wegwerken en het gemis aan de zon, de zee, de bergen, het surfen, de barbecues en de mensen daar wat temperen.

Ik ben dus maar een little bit sad, het kon nog erger.

De weg naar mijn werk vorige week

De weg naar mijn werk nu

Ready for take off

Je zou het positief kunnen omschrijven en zeggen dat ik hou van een uitdaging. Of iets minder rooskleurig en stellen dat het nooit rustig is in mijn hoofd, dat ik altijd alles wil, teveel eigenlijk. Feit is dat het soms brokken geeft en soms mijn leven  wat kleuriger maakt.
Feit is dat toen dat diploma binnen handbereik kwam te liggen en ook die stage dichterbij kwam,  ik me dingen begon af te vragen. Als ik dan toch 3 maand voor niets zou werken, zou dat dan niet leuker zijn in een land waar de zon altijd schijnt. En misschien bestonden er wel plaatsen waar ze echt zaten te wachten op een stagiair. En zou je ook stage kunnen doen op plaatsen waar je dingen ziet die je anders nooit zou zien.
De molen in mijn hoofd begon te draaien, de mails vertrokken en enkele weken later lag het vast. Er volgden wat gesprekjes met het lief, maar dat lief heb ik zelf gekozen dus dat lief ging alvast mee, en als het lief meeging dan gingen die dochters ook mee... naar Kaapstad.

En nu is het zover, het geregel en gedoe is gepasseerd. Want ik zweer u, 3 maand uw leven en dat van uw kinders  on hold zetten in België dat vergt wat administratie. Evenzeer is het wat geregel om met  zijn allen 3 maand even aan de andere kant van de wereldbol te gaan wonen.

Het grootste gepieker is achter de rug. De existentiële vraag of dit wel een goed idee is, stel ik me niet meer. Ik ben er wel zeker van.
Rest me nu nog enkel het gepieker over welk paar schoenen meegaat naar Kaapstad en hoeveel barbies er mee mogen.

Maar misschien zijn barbies niet nodig als dit hun toekomstige achtertuin is.

Als uw tijdens die lange vakantie eens zin hebt om uw kinders achter het behang te plakken, weet dan dat ge er ook soep van kunt koken.....

Of zorg dat ze een zeildiploma halen en laat ze iets nuttigs doen, u rondvaren op het Grevelingenmeer bijvoorbeeld. 

Zoef

Ik moet eerlijk zijn, ik weet niet hoe oud hij is geworden vandaag.
Ik zou het kunnen opzoeken op dat kaartje dat ik van hem heb, dat kaartje met zijn geboortedatum en die dag in december dat hij er opeens niet meer was.
Maar ik hou het gewoon bij een pak ouder dan toen.
Ik hou het bij een 'gelukkige verjaardag en ook al doet het niet meer zoveel pijn als toen, we missen je, Zoef!'

Naar het jeugdhuis gaan we al lang niet meer, maar pintjes drinken op verjaardagen wel. Santé

Het geluid van een drilboor

Mijn buur verbouwt zijn huis. Na een werkdag met veel problemen en weinig oplossingen kom ik thuis en hoor ik het geluid van een drilboor. Ik combineer koken met huiswerkbegeleiding en hoor ondertussen het geluid van instortende muren. En als mijn lieve maar drukke kindertjes dan eindelijk in hun bed zitten en ik in een zetel wil ploffen hoor ik het geluid van een sloophamer tegen een weerbarstige muur.
Maar ik blijf zen, want ik denk aan die tijd 5 jaar geleden, aan de stress en de paniek en die berg puin die ik maar niet minder zag worden. En ik denk aan mijn vriendin in haar huis zonder trap en haar verlangen naar een trap en een huis dat af is.

Het geluid van een drilboor kan zo relatief zijn.... 

De tanden queen

Als u dacht dat kinders die tanden krijgen, lastig zijn.... dan hebt u het mis. Want over een jaar of zes, vallen die tanden uit en dan pas zijn ze lastig. Niet alle kindertjes natuurlijk, maar drama queens zoals die van mij wel.
Ten eerste is er bloed bij elke tand die de kindermond verlaat, niet veel bloed, een beetje maar, maar bloed is bloed voor een drama queen. Als er bloed is, moet er gegild worden. Zo staat dat in de drama queen-bijbel.

En natuurlijk is dat ook lastig knabbelen. Ik geef dat kind respijt want echt, ik mag er niet aan denken dat elke keer ik in een appel bijt, mijn voortand 90° van richting verandert.

Maar toch is het altijd even zoeken naar mijn zen-ik tijdens een 'ik-wil-niet-meer-eten-want-dat-doet-pijn-crisis', zeker als die samenvallen met een ontbijt op maandagmorgen.

En dus bijt ik op mijn eigen tanden en snijd haar vlees en appels in slikklare stukken. Ik doe mijn ogen dicht als ik haar chips zie verkruimelen in de zetel en ik doe alsof het een feest is om 's morgens havermoutpap klaar te maken.

En ik vraag me af of iedereen sowieso zijn tanden verliest als ie oud is.